Holter EKG

Badanie pracy serca metodą Holtera polega na rejestrowaniu czynności serca przez całą dobę, dzięki czemu można wykryć zaburzenia, których nie pokaże ani elektrokardiogram, ani echo serca. Badanie to pozwala postawić precyzyjną diagnozę i rozpoczęcie prawidłowego leczenia. Aparat do badania metodą Holtera przytwierdza się do paska w talii, od którego odchodzi 5 elektrod, które przyklejone zostają na lewej piersi i wokół  serca. Noszenie aparatu przez 24 godziny nie powinno w niczym ograniczać badanego. Aby badanie było wiarygodne, konieczne jest normalne wykonywanie codziennych czynności. Pacjent musi prowadzić notatki i zapisywać czas posiłków, spacerów, wysiłku, kierowania autem, snu i opisywać objawy (np. kołatanie serca, zawroty głowy, duszności). Jedynym odstępstwem od zajęć jest to, że z aparatem Holtera nie można się kąpać. Zamoczenie elektrod uniemożliwiłoby wykonanie badania.

W trakcie badania należy zwracać uwagę, czy elektrody są przyklejone do skóry i połączone z aparatem. Gdyby się odkleiły, należy je przykleić w tych samych miejscach plastrem bez opatrunku. Jeśli odłączy się przewód od Holtera, należy go ponownie wcisnąć (końcówka działa jak zatrzask).

Badanie metodą Holtera zleca się w przypadku:

• zaburzeń rytmu serca (kołatania, szybkiego lub nierównego bicia)
• bloku serca (nieprawidłowo wolnej pracy)
• choroby niedokrwiennej serc
• omdleń i zasłabnięć
• konieczności sprawdzenia pracy wszczepionego rozrusznika serca

Wielką zaletą badania holterowskiego, w porównaniu z innymi metodami diagnostycznymi, jest to, że pokazuje pracę serca również podczas snu. U niektórych osób właśnie wtedy i tylko wtedy dochodzi do poważnych zaburzeń. Zdarza się, że podczas snu oddech jest wyjątkowo płytki, powolny i nie dostarcza organizmowi odpowiedniej porcji tlenu, co wpływa negatywnie na pracę serca. Te wszystkie zakłócenia lekarz może odczytać z zapisu Holtera.

Impulsy elektryczne, wytwarzane stale przez nasze serce, są w czasie badania zapisywane elektronicznie. Po wykonaniu 24 godzinnego badania lekarz odczytuje i analizuje zapis, porównując go z prowadzonymi przez pacjenta notatkami. Wyniki interpretuje za pomocą specjalnego programu komputerowego. Na podstawie sporządzonych wykresów może postawić precyzyjną diagnozę i rozpocząć leczenie.